استانداردهای موجود در رب گوجه

رب گوجه فرنگی یکی از پرمصرف‌ترین محصولات کشاورزی است که استفاده از آن هم به صورت تازه و هم به صورت فرآوری شده روند روبه رشدی داشته است.
استفاده از میوه به صورت تازه به دلیل افزایش گرایش مردم به مصرف انواع سالادها و استفاده از محصولات گوجه فرنگی مثل سس و رب گوجه فرنگی به دلیل آشنایی کشورهای دنیا با محصولات و به وجود آمدن زمینه‌های صادراتی، رو به گسترش بوده است.
محصول به عنوان یکی از مهم‌ترین محصولات گوجه فرنگی است که به اشکال مختلفی چون فله‌ای، اسپتیک و کنسروی تولید می‌شود.
سازمان ملی استاندارد ایران تا کنون، توصیه‌‌ای در مورد محصول اسپتیک ارائه نداده است و استاندارد مربوط به فله نیز، بیشتر بر روی آیین نگهداری متمرکز می‌باشد.

رب گوجه فرنگی چی چی لاس

ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی 

منظور از ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی رب گوجه فرنگی، ویژگی‌های مثل بریکس (میزان مواد محلول)، میزان نمک خوراکی، PH و .. است که بر اساس ‌آن‌ها می‌توان کیفیت رب گوجه فرنگی را ارزیابی کرد.
استانداردها بر اساس ویژگی‌های فیزیکی و شیمایی که توسط سازمان ملی استاندارد ارائه شده است، به شرح زیر می‌باشند:

میزان بریکس و تأثیر آن بر کیفیت 

میزان پر بودن، مطابق با ضوابط سازمانی ملی استاندارد ایران، باید حداقل ۹۰ درصد باشد.

بریکس مطابق با استانداردهای سازمان ملی استاندارد، حداقل ۲۵ درصد می‌باشد.

استانداردهای pH رب گوجه فرنگی و اهمیت آن در طعم

میزان اسیدی بودن با شاخص PH مشخص می‌شود.
طبق استانداردها سازمان ملی استاندارد، میزان PH باید حداکثر برابر با ۴٫۳ باشد.

نقش نمک خوراکی در تهیه محصول

تنها افزودنی مجاز که به محصول اضافه می‌شود، نمک خوراکی است.
میزان نمک خوراکی که می‌توان به محصول اضافه کرد، مطابق با ضوابط سازمان ملی استاندارد، حداکثر ۱٫۵ درصد می‌باشد.

باقیمانده پوست با ابعاد ۱ تا ۳ میلی‌متر

قطعات پوست گوجه فرنگی‌هایی که از فرآیند پوست‌گیری باقی مانده‌اند، مطابق با ضوابط سازمان ملی استاندارد، نباید از ۱۰ عدد در هر قوطی تجاوز کند.

نتیجه گیری

طبق ضوابط سازمان ملی استاندارد ایران، افزودن هر گونه رنگ و مواد نگه دارنده به رب گوجه فرنگی ممنوع می‌باشد. تنها ماده‌ی افزودنی مجاز که به خاطر طعم بهتر به رب گوجه فرنگی اضافه می‌شود، نمک طعام است که آن هم نباید بیشتر از ۱٫۵ درصد باشد..