گوجه فرنگی یکی از پرمصرفترین محصولات کشاورزی است که استفاده از آن هم به صورت تازه و هم به صورت فرآوری شده روند روبه رشدی داشته است.
استفاده از گوجه فرنگی به صورت تازه به دلیل افزایش گرایش مردم به مصرف انواع سالادها و استفاده از محصولات گوجه فرنگی مثل سس و رب گوجه فرنگی به دلیل آشنایی کشورهای دنیا با محصولات گوجه فرنگی و به وجود آمدن زمینههای صادراتی، رو به گسترش بوده است.
رب گوجه فرنگی به عنوان یکی از مهمترین محصولات گوجه فرنگی است که به اشکال مختلفی چون فلهای، اسپتیک و کنسروی تولید میشود.
سازمان ملی استاندارد ایران تا کنون، توصیهای در مورد رب گوجه فرنگی اسپتیک ارائه نداده است و استاندارد مربوط به رب گوجه فرنگی فله نیز، بیشتر بر روی آیین نگهداری متمرکز میباشد.
منظور از ویژگیهای فیزیکی و شیمیایی رب گوجه فرنگی، ویژگیهای مثل بریکس (میزان مواد محلول)، میزان نمک خوراکی، PH و .. است که بر اساس آنها میتوان کیفیت رب گوجه فرنگی را ارزیابی کرد.
استانداردهای رب گوجه فرنگی بر اساس ویژگیهای فیزیکی و شیمایی که توسط سازمان ملی استاندارد ارائه شده است، به شرح زیر میباشند:
میزان پر بودن، رب گوجه فرنگی مطابق با ضوابط سازمانی ملی استاندارد ایران، باید حداقل ۹۰ درصد باشد.
بریکس رب گوجه فرنگی مطابق با استانداردهای رب گوجه فرنگی سازمان ملی استاندارد، حداقل ۲۵ درصد میباشد.
میزان اسیدی بودن رب گوجه فرنگی با شاخص PH مشخص میشود.
طبق استانداردهای رب گوجه فرنگی سازمان ملی استاندارد، میزان PH رب گوجه فرنگی باید حداکثر برابر با ۴٫۳ باشد.
تنها افزودنی مجاز که به رب گوجه فرنگی اضافه میشود، نمک خوراکی است.
میزان نمک خوراکی که میتوان به رب گوجه فرنگی اضافه کرد، مطابق با ضوابط سازمان ملی استاندارد، حداکثر ۱٫۵ درصد میباشد.
قطعات پوست گوجه فرنگیهایی که از فرآیند پوستگیری باقی ماندهاند، مطابق با ضوابط سازمان ملی استاندارد، نباید از ۱۰ عدد در هر قوطی تجاوز کند.
طبق ضوابط سازمان ملی استاندارد ایران، افزودن هر گونه رنگ و مواد نگه دارنده به رب گوجه فرنگی ممنوع میباشد. تنها مادهی افزودنی مجاز که به خاطر طعم بهتر به رب گوجه فرنگی اضافه میشود، نمک طعام است که آن هم نباید بیشتر از ۱٫۵ درصد باشد..