استاندارد ترین رب گوجه فرنگی ایرانی

ایران به دلیل اینکه کشوری چهار فصل است،کشاورزی در آن رونق بسیار دارد. از این رو در مبحث تولید رب گوجه فرنگی بسیار فعال می باشد.
غیر از انبوه تولید گوجه در ایران،روش تهیه رب گوجه فرنگی و مرغوبیت آن استفاده از مواد اولیه مرغوب و بعد از آن صداقت تولید کننده می باشد که محصول نهایی استاندارد به دست می آید.
از جمله برند استاندارد در رب گوجه فرنگی ایرانی می توان به چی چی لاس اشاره نمود.

استانداردهای مربوط به ویژگی های فیزیکی و شیمیایی

منظور از ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی رب گوجه فرنگی، ویژگی‌های مثل بریکس (میزان مواد محلول)، میزان نمک خوراکی، PH و .. است که بر اساس ‌آن‌ها می‌توان کیفیت رب گوجه فرنگی را ارزیابی کرد.

میزان پری

میزان پر بودن،  رب گوجه فرنگی مطابق با ضوابط سازمانی ملی استاندارد ایران، باید حداقل ۹۰ درصد باشد.

بریکس

بریکس رب گوجه‌ فرنگی مطابق با استانداردهای رب گوجه فرنگی سازمان ملی استاندارد، حداقل ۲۵ درصد می‌باشد.

PH

میزان اسیدی بودن رب گوجه فرنگی با شاخص PH مشخص می‌شود.
طبق استانداردهای رب گوجه فرنگی سازمان ملی استاندارد، میزان PH رب گوجه فرنگی باید حداکثر برابر با ۴٫۳ باشد.

نمک خوراکی

تنها افزودنی مجاز که به رب گوجه فرنگی اضافه می‌شود، نمک خوراکی است.
میزان نمک خوراکی که می‌توان به رب گوجه فرنگی اضافه کرد، مطابق با ضوابط سازمان ملی استاندارد، حداکثر ۱٫۵ درصد می‌باشد.

باقیمانده پوست با ابعاد ۱ تا ۳ میلی‌متر

قطعات پوست گوجه فرنگی‌هایی که از فرآیند پوست‌گیری باقی مانده‌اند، مطابق با ضوابط سازمان ملی استاندارد، نباید از ۱۰ عدد در هر قوطی تجاوز کند.

باقیمانده دانه شکسته

منظور از دانه شکسته، دانه‌های گوجه فرنگی هستند که طی فرآیند تولید به شکل ذرات شکسته درآمده‌اند.
مطابق با استانداردهای رب گوجه فرنگی سازمان ملی استاندارد، تعداد دانه‌های شکسته در هر قوطی رب گوجه فرنگی نباید از ۲ عدد بیشتر باشد.

مواد افزودنی

طبق ضوابط سازمان ملی استاندارد ایران، افزودن هر گونه رنگ و مواد نگه دارنده به رب گوجه فرنگی ممنوع می‌باشد.
تنها ماده‌ی افزودنی مجاز که به خاطر طعم بهتر به رب گوجه فرنگی اضافه می‌شود، نمک طعام است که آن هم نباید بیشتر از ۱٫۵ درصد باشد.